انتشارات گویا منتشر کرد:
غذاخوری پر از مردان و زنان پیر و جوان بود. بعضی‌ها یونیفرم ارتشی به تن داشتند، خیلی‌ها لباس معمولی پوشیده بودند و حتی تعدادی لباس پلیس داشتند. با خودش فکر کرد که اینجا حتما قسمت مخصوصی از واحدی بزرگتر است که در آن مامورهای ویژه گردآوری شده‌اند. به همین دلیل هم آن را تا حد ممکن مخفی کرده‌اند. رمز و راز مثل زنگ یک نت موسیقی فضا را پر کرده بود.
ژنگ چلاقه او را به اتاق جدایی در انتهای سالن اصلی هدایت کرد. در وسط اتاق میز بزرگی پوشیده از بشقاب‌های مختلف و رنگارنگ غذا قرار داشت.
ژنگ چلاقه گفت: «بنشین.»
او نشست و شروع به خوردن کرد.
ژنگ چلاقه گفت: «بیرون را نگاه کن. هیچکس به اندازه و تنوع تو غذا ندارد و تنها نوشیدنی‌شان آب برنج است.»
از پنجره اتاق نگاهی به مردم توی سالن اصلی انداخت. همه‌شان کاسه به دست داشتند در حالی که او لیوانی شیرداشت.
ژنگ چلاقه پرسید: «می‌دانی چرا؟»
«شاید برای خوش آمدگویی باشد.»
«نه. دلیلش این است که تو کار مهم‌تری برایمان می‌کنی»