انتشارات گیوا منتشر کرد:
دیروز بود که اتاقم را جدا کردند، آیا همان طوری که ناظم وعده داد، من حالا به کلی معالجه شده‌ام و هفتهٔ دیگر آزاد خواهم شد؟ آیا ناخوش بوده‌ام؟ یک سال است. در تمام این مدت هر چه التماس می‌کردم، کاغذ و قلم می‌خواستم به من نمی‌دادند. همیشه پیش خودم گمان می‌کردم، هر ساعتی که قلم و کاغذ به دستم بیفتد، چقدر چیزها که خواهم نوشت. ولی دیروز، بدون اینکه خواسته باشم، کاغذ و قلم را برایم آوردند. چیزی که آنقدر آرزو می‌کردم، چیزی که آنقدر انتظارش را داشتم! اما چه فایده، از دیروز تا حالا هرچه فکر می‌کنم، چیزی ندارم که بنویسم. مثل این است که کسی دست مرا می‌گیرد، یا بازویم بی‌حس می‌شود. حالا که دقت می‌کنم، مابین خط‌های درهم و برهم که روی کاغذ کشیده‌ام، تنها چیزی که خوانده می‌شود این است: «سه قطره خون»