نامه به یک پرندهٔ آمریکایی

انتشارات کندوکاو منتشر کرد:
هیچ میلی به بیرون بروم در من نیست. هیچ شوقی به در این خانه را باز کنم و به بیرون از این خانه بروم ندارم. از وقتی آمده‌ام در این خانه و در این اتاق، از وقتی نشسته‌ام درست روبه روی دوست داستان نویسم که دارد دور خودش می‌چرخد و تودرتوی مرگ را دور می‌زند، هیچ اشتیاقی در خود نمی‌بینم برای به بیرون از این اتاق رفتن و به بیرون از این خانه فکر کردن. احساس می‌کنم تا آخر عمر، حتی اگر این عمر ساعتی دیگر به پایان خود نزدیک شود، یا تا سال‌ها بعد طول بکشد، باز هم تنها می‌خواهم که در این خانه و در این اتاق بمانم و مثل دوست داستان نویسم، که دارد دور مرگ می‌چرخد، دور خودم بچرخم. هیچ میلی در خودم نمی‌بینم به از این اتاق بیرون رفتن. دلم می‌خواهد همین جا که نشسته‌ام همین طور بنشینم تا آخر عمر، کنار مردهٔ مرد داستان نویس، کنار زندهٔ خودم، بنشینم و به روبه رو، به باقی ماندهٔ عمر نگاه کنم. بنشینم در همین سکوت در اتاق جاری، صدای پرنده را بشنوم، کنار همین دوست داستان نویسم که از من بسیار دور و به من بسیار نزدیک است.