کسی مثل کسی نیست

شبی تاریک و هوایی سرد و مه گرفته بود. سردی هوا به جانم نشسته بود و صدای خندیدن زنی هر لحظه بیشتر از لحظه قبل به گوش می‌رسید، انگار که خنده‌هایش پا داشت و قدم به قدم نزدیک‌تر می‌شد. جلو آمد. زنی آشنا با موهایی پرشان که بلند بلند میخندید. صدای گریه‌ای آشناتر به گوشم رسید. صدای او هم قدم به قدم نزدیکتر می‌شد. چشم چرخاندم تا پیدایش کنم. صدایش نزدیکتر شد آنقدر نزدیک که تصویرش هم واضح شد، مینو با چشمان اشک بارش به من خیره شده بود.

_چی شده مینو چرا گریه میکنی؟

نگاهش را به سمت مچ دستش کشاند. از مچ دستش خون می‌چکید. خواستم جلو بروم که تصویری از پشت مه بیرون آمد، زن آشنای چشم آبی قهقهه‌ای زد و دست‌هایش را روی صورت و شکم مینو گذاشت و خندید. دور شد و مینوی گریان را با خودش برد.