کسی در دریا آتش روشن کرده

«کسی در دریا آتش روشن کرده» عنوان سومین کتاب امید بیگدلی شاعر سپیدسرای معاصر است که پیش از این مجموعه شعر «دنیا پشت پاهایم را می‌زند»(۱۳۹۲) و مجموعه دیالوگ «مکالمهٔ خواب‌ها»(۱۳۹۶) را به چاپ رسانده است. بیگدلی متولد سال ۱۳۶۵ در تهران است، یک مهندس مکانیک که شعر را از سال ۱۳۸۴، در سن ۱۹ سالگی آغاز کرد. این کتاب که بهار سال ۱۳۹۷ توسط نشر مروارید به چاپ رسیده هنوز در چاپ اول به سر می‌برد. بیگدلی در این کتاب به انسان معاصر، دغدغه‌ها، نیازها و پشیمانی‌هایش نگاه ویژه‌ای داشته است و به شکلی مثبت از کوچک‌ترین و جزئی‌ترین وجه‌های زندگی بهره برده است و به خلق تصویرها و اتفاقات گوناگون مسائل اجتماعی انسان مدرن را به چالش دعوت کرده است. البته این کتاب به خوبی به مسائل عاشقانه نیز پرداخته است و شاعر آن را با دغدغه‌های اجتماعی خود پیوند داده است:

در دستگاه کپی

روزهای زیادی چرخیده‌اند

بیست‌سالگی دانشگاه

چهل سالگی اداره

هفتاد سالگی پارک

چقدر کلاه بر سر خودم گذاشته‌ام بی‌آن که بدانم!

دارم در یک عصر دلگیر

از خودم بازنشسته می‌شوم

حال اگر دور آخر هر نفسی تندتر شده باشد

با این حال

گفتم: دوستت دارم

اگر جوهر تمام نمی‌شد.

مطمئنا رنج کشیدن انسان معاصر از مهم‌ترین مسائلی است که بیگدلی سعی می‌کند در شعرهایش به نمایش بگذارد تا انسان به درک متقابلی از رنج بسیار خود برسد و در این دریای وسیع غرق نشود:

دریا

در هیچ عکس دسته‌جمعی

کامل نیست

اندوه

اما

در دریا

هر روز کامل‌تر می‌شود.

تاریک-روشن!

شاعری که سعی می‌کند از نگفته‌ها و نادیدنی‌های انسان بگوید، بیگدلی نقاط تاریک انسان مدرن را به معرض نمایش می‌گذارد که در حالت عادی ممکن است دیده نشوند همان گونه که او در انتهای همین کتاب گفته است:

اگر شعر تجربه زیستی شاعر در گذر از سال‌های زندگی‌اش باشد، «کسی در دریا آتش روشن کرده» برش‌های تنهایی دسته جمعی من است که کوشیده از متن جامعه تا چالش‌ها و افق‌ها و نگرانی‌ها را بیان کند. این شعرها تا زمانی که جمع شدند و کتاب شدند برای من‌اند و از لحظهٔ چاپ به بعد دیگر برای من نیستند. هرکدام‌شان برای کسی خوهد شد که در این تجربهٔ حسی، احساسی مشترک، نگاهی مشترک یا دغدغه‌ای مشترک با این مجموعه خواهد داشت. پنج سال شاهد قد کشیدن این شعرها در تنهایی خودم بودم و حالا باید بدون من به مسیر زندگی خود ادامه دهند. این سومین کتاب من است، این‌ها به عبارتی دیگر می‌تواند حرف‌های نگفتهٔ صندلی پارک روبه‌روی مجلس باشد، صندلی‌ای که ساعت‌های بین سه تا شش عصر روی آن نشسته‌ام و حاصلش آن چیزی شده است که می‌خوانید،  شعر در نهایت به من می‌گوید تنهایی هر انسان در افراطی‌ترین حالت، باز هم از اتاق‌های عمومی جامعه سر در خواهد آورد، به تماشا گذاشتن لحظه‌های تراژیک خود رنج بسیاری است و خوانندهٔ آن، رنج خواهد برد. در لایه‌های بعدی، انسان تنهای معاصر امروز، انسان گیج و مبهم است. او در خود، کاویدن زندگی را از دست داده است و در تابلو اعلانات، کوچک‌تر از چیزی است که دیگران میبینند. با این اوصاف، انسان روزی از نقطه‌های تاریکش به نقاط روشنش حمله خواهد کرد.