بیمار خاموش

«بیمار خاموش» یک رمان رازآلود و روان‌شناختی بسیار تکان‌دهنده است. داستان کتاب حول محور «آلیشیا برنسون»، می‌چرخد. زندگی آلیشیا برنسون عالی است. یک نقاش بسیار مشهور که عاشق همسرِ عکاسش است. آن‌ها در یک خانهٔ بسیار زیبا و مجلل، با پنجره‌های بزرگ در لندن زندگی می‌کنند. آلیشیا در حال کار بر روی آثارش برای نمایشگاه جدیدش است. همه چیز عالی است. تا اینکه یک روز، همسر آلیشیا از سر پروژهٔ عکاسی‌اش دیر به خانه باز می‌گردد. آلیشیا، پنج بار به صورت همسرش شلیک می‌کند و از همان لحظه به بعد، دیگر حتی یک کلمه هم صحبت نمی‌کند. آلیشیا حتی در دادگاه هم از خود دفاع نمی‌کند و با هیچ شخصی صحبت نمی‌کند. این سکوت، باعث افزایش حدس‌وگمان‌ها در رابطه با این موضوع می‌شود و هرکسی داستان خودش را از این واقعه ساخته و منتشر می‌کند. اما در این بین بنظر می‌آید که آلیشیا در کل، کاملا به اتفاقاتی که برسرش می‌آید بی‌توجه است و اهمیتی به آن‌ها نمی‌دهد. او به صورتی، بعد از آن حادثه، تمام ارتباط خود را با دنیای بیرون قطع کرده است. در این بین «تئو فابر»، روان‌درمانگری که خود از طرفداران این نقاش بزرگ است، سال‌ها بعد از وقوع آن فاجعه، به مرکز درمانی-امنیتی که آلیشیا در آن بستری است منتقل شده و قصد دارد به تنهایی، راز پشت واقعهٔ قتل همسر آلیشیا را حل کند و مهر سکوتی که به لب‌های آلیشیا خورده را بشکند.

«الکس میخائلیدس» نویسندهٔ بسیار ماهری است. کتاب بسیار جذاب و دلهره‌آور نوشته شده به طوری که خواننده از زور هیجان و عدم توانایی حل معما، بر سرجای خودش بند نخواهد بود. کتاب ارجاعات روان‌شناختی و روان‌شناسی بسیار زیادی دارد، پلات بسیار منطقی و قابل باور نیز یکی دیگر از بهترین ویژگی‌های این کتاب به شمار می‌روند. نثر نوشتار الکس میخائلیدس نثر روان و ساده ولی در عین حال بسیار جذاب و دلهره‌آور است. داستان پیچیدگی‌های بسیار خوبی دارد و پایان شوکه‌کننده و پلات توئیست بسیار قوی‌ای که تا مدت‌ها فراموشتان نمی‌شود. شخصیت‌پردازیِ بسیار بسیار قوی و فضاسازی بینظیر نیز از ویژگی‌های مثبت این کتاب هستند.

به طور کلی «بیمار خاموش»، از آن دسته کتاب‎هایی است که خواندنش برای خوانندگانی که به ژانر رازآلود، جنایی و روانشناختی علاقه دارند، ضروری است.

نگاهی بر زندگی الکس میخائلیدس، نویسندهٔ کتاب بیمار خاموش

«الکس میخائلیدس» در قبرس از مادری انگلیسی و پدری یونانی به دنیا آمد. میخائلیدس تحصیل کرده در رشتهٔ ادبیات انگلیسی از دانشگاه کمبریج است و دارندهٔ مدرک کارشناسی ارشد از رشتهٔ فیلمنامه‌نویسی از انستیتوی فیلم آمریکا در لس‌آنجلس است. او سه سال در حوزهٔ «روان‌درمانی» مطالعه و تحقیق کرده است و به مدت دو سال در یک واحد امن مختص به جوانان کار کرده است. این تجربه، الهام‌بخش او برای نوشتن اولین رمان خود یعنی «بیمار خاموش» بود. میخائلیدس از تجریبات و مشاهدات خود در طی آن سال‌ها بسیار در نوشتن این رمان بهره گرفته است. میخائلیدس پیش از نوشتن رمان، فیلمنامه می‌نوشته که خود خیلی از آنها راضی نبوده است. او در این رابطه گقته است: «من سه فیلم ساختم، که به ترتیب از بد به بدترین می‌روند. »

بعد از این تجربه، به نوشتن رمان روی می‌آورد. «بیمار خاموش» که اولین رمان او است، در هفتهٔ اول انتشار خود در صدر لیست پرفروش‌ترین‌های نیویورک تایمز قرار گرفت.  این اثر همچنین به مدت هفت هفته، در لیست ۱۰ اثر پرفروش Sunday times   قرار داشته است. همچنین، در سال ۲۰۱۹، به عنوان دومین کتاب پرفروش، در دستهٔ پرفروش‌ترین آثار داستانی در سایت آمازون انتخاب شده است. و جایزهٔ بهترین اثر رازآلود و تریلر سایت گودریدز در سال ۲۰۱۹ را نیز برده است. دومین اثر او یعنی «دوشیزگان» نیز با استقبال بسیار خوبی رو به رو شد. این رمان نیز یک رمان کارآگاهی، روانشناختی و رازآلود است.

جملاتی از کتاب بیمار خاموش

«شاید اصلا اسمی برایش نگذارم… یک‌چیز بی‌نام که گهگاه داخلش می‌نویسم. از این فکر خوشم آمد. وقتی روی چیزی اسم می‌گذاری، مانع می‌شود که کلیتش را ببینی، دیگر حواست نیست که اهمیتش در چیست، به کلمه تمرکز می‌کنی که راستش کوچک‌ترین جزء یک چیز است… نوک کوه یخ است. هیچ‌وقت آن‌قدرها با کلمات راحت نبودم (فکر هم که می‌کنم با تصاویر فکر می‌کنم و خودم را هم با تصاویر بیان می‌کنم.)»

***

«ما انسان‌ها در سال‌های اول زندگی‌مان در سرزمینی ماقبل خاطره زندگی می‌کنیم. خیال می‌کنیم از میان یک‌جور مه آغازین در می‌آییم و آن‌موقع هم با شخصیت‌هایمان کاملا شکل گرفته است؛ مثل آفرودیته که با تمام کمالش از میان کف‌های موج دریا برخاست. ولی به لطف تحقیقات روزافزون در مورد رشد و شکل‌گیری مغز می‌دانیم که این قضیه صحت ندارد. ما با مغزی نیمه‌شکل گرفته به‌دنیا می‌آییم؛ بیش‌تر شبیه به یک تودهٔ گل رس هستیم تا یک ایزد یا ایزدبانوی ساکن در کوه المپ. به قول روانکاو مشهور دانلد وینیکوت: «مفهوم کودک اصلا وجود خارجی ندارد. » شکل‌گیری شخصیت‌های ما در انزوا رخ نمی‌دهد، بلکه در ارتباط با دیگران است؛ ما به توسط نیروهای نادیدنی و به‌خاطر نسپردنی تکمیل می‌شود، یعنی پدرمادرهایمان. »