نیلوفرهای مردابی

چشم در چشم هم دوختند. چه حسی بود، این حس لعنتی که که انقدر شیرین بود؟ اسمش عشق بود…

صفتش چطور بود؟ وصف حالش چطور بود؟ هر چه بود قشنگ بود. . وصف ناشدنی بود. . پیوند د و قلب و یکی شدن دو روح و تنیدن دو جسم، زیبا بود. در حصار آغوش هم فرورفتند. ماه نور نقره فامش را در فضای اتاق پراکنده بود و شاهد عشق بازی‌شان بود.