ویلیام وارتن را می‌توان متفاوت‌ترین قصه‌گوی ادبیات جنگ دانست. هرآنچه در داستان‌های مهم مربوط به جنگ‌های جهانی خوانده‌ایم، وی با نگاهی متفاوت به آن‌ها پرداخته است. رمان «پرنده‌باز» نمونهٔ بارز این ادعاست که نه تنها نامزد دریافت جایزهٔ کتاب ملی آمریکا و جایزهٔ ادبی پولیتزر شد، بلکه اقتباس سینمایی آن نیز در جشنوارهٔ فیلم کن خوش درخشید. داستان درمورد فردی به نام بِردی (پرنده‌باز) است که علاقهٔ شدیدی به پرندگان دارد. او دوست صمیمی‎ای به نام اَل دارد و این دو، صمیمی‌ترین دوستان یک‎دیگرند. با تمام هوشی که بِردی دارد، علاقهٔ او به پرندگان در دیدهٔ برخی دیوانه‌وار جلوه می‎کند. از یک جایی به بعد، شیفتگی‌اش نسبت به پرندگان به حدی می‎رسد که با تمرین‌های فراوان، قدرت کنترل رویاهایش را پیدا می‎کند و در رویاهایش، تبدیل به قناری‌ای شده و با دیدن قناری ماده‎ای، عاشقش می‎شود. او دیگر توانایی تفکیک خودش را به عنوان یک انسان از یک پرنده ندارد. سپس به همراه اَل به جنگ جهانی دوم می‎روند و بعد از به پایان‌رسیدن جنگ، به فیلادلفیا باز‎می‎گردد؛ اما نه به خانه، بلکه به آسایشگاه روانی سربازان، چرا که همانند یک پرنده رفتار می‎کند، چمباتمه می‌‎زند، پر می‎زند و شبیه به پرندگان غذا می‎خورد و هیچ حرفی نمی‎زند.