انتشارات هزاره سوم منتشر کرد:
صدائی که منبع‌اش هرگز دیده نمی‌شود - مثل صدای مادر نورمن بیتس در فیلم روانی -چگونه می‌تواند چنین تأثیر پرقدرتی روی بیننده داشته باشد؟ کارگردان هائی چون فریتس لانگ، آلفرد هیچکاک و برایان دی پالما چه استفاده هائی از شنیده شدن اما دیده نشدن برای ایجاد تعلیق در فیلم‌های‌شان کرده‌اند؟ چرا این همه فیلم حول صداهائی ساختار یافته‌اند که جدا از تصاویر مربوط به منابع‌شان هستند؟
میشل شیون، یکی از برجسته‌ترین متخصصان فیلم، در بررسی درخشان موضوعی که هرگز کسی به آن نپرداخته، به این پرسش‌ها پاسخ می‌دهد و به کندوکاو در قدرت رازناک صدای انسان - بخصوص صدای بدون بدن در سینما می‌پردازد. پرسش‌های اساسی، پاسخ‌های خلاق و نثر روشن این کتاب را به یکی از معدود کتاب‌ها دربارهٔ صدای فیلم بدل کرده است، کتابی که استادان و دانشجویان را به یکسان راضی می‌کند.