انتشارات پیکان منتشر کرد:
کسی را دوست می‌دارم که او هرگز نمی‌داند. همه شب در خلوت رؤیا به سویش پر می‌گیرم و به تک تک خاطراتش بوسه می‌زنم. به خدا التماس میکنم چرخ گردونش را نگرداند و این لحظه‌ها را از من نگیرد. من سراپا مستم و بی‌باده غزلخوان. چرا حافظ نیست تا غزلی بر این خلوتگه عشق بسراید؟ ای کاش می‌شد خورشید را روشنی بخش خانه‌اش سازم! چه می‌شد اگر مهتاب محبتی می‌کرد و به خاطر دل عاشق من چلچراغ شب‌های تارش می‌شد؟ از کجای دنیا کم میشد اگر تمام گل‌های سپید یاس مال من بود و پر پرشان را به پایش می‌ریختم تا بداند چقدر از خواستنش دیوانه‌ام - دیوانه عاشقی که نه خواب شب دارد و نه تاب روز.