انتشارات پیکان منتشر کرد:
«کارت‌هایی را که به ما داده می‌شود نمی‌توانیم تغییر دهیم، اما شیوه بازی کردنمان را می‌توانیم.»
رندی پوش
بسیاری از استادان دانشگاه سخنرانی‌هایی با عنوان «آخرین سخنرانی» ارائه می‌کنند. از استادان خواسته می‌شود به مرگ خود بیندیشند و در مورد آنچه برایشان بیشترین اهمیت را دارد تعمق کنند. و هنگامی که آنان سخن می‌گویند، شنوندگان ناگزیر یک سؤال را در سر می‌پرورانند: اگر می‌دانستیم این آخرین فرصتمان است، چه خردی را به دنیا منتقل می‌کردیم؟ اگر فردا از دنیا برویم، می‌خواستیم چه میراثی را به جا بگذاریم؟
وقتی از رندی پوش، استاد علوم کامپیوتری دانشگاه کارنگی ملون، خواسته شد چنین سخنرانی‌ای ارائه کند، او نیازی نداشت آن را سخنرانی آخرش تصور کند، زیرا اخیرا سرطان لاعلاجی را در او تشخیص داده بودند. اما سخنرانی‌ای که او ارائه داد - «به تحقق رساندن رؤیاهای کودکی» - درباره مرگ نبود. درباره اهمیت غلبه بر موانع، کمک به تحقق یافتن رؤیاهای دیگران، و غنیمت شمردن هر لحظه بود (زیرا «زمان تنها چیزی است که شما در اختیار دارید… و ممکن است روزی دریابید زمانی بسیار کمتر از آنچه تصور می‌کردید در اختیار دارید»). این چکیده باوری بود که رندی به آن دست یافته بود. و درباره زندگی بود.