اکهارت تول در مقدمه کتاب می‌گوید: یک شب بعد از بیست‌ونهمین سالروز تولدم از خواب پریدم و احساس کردم به شدت هراسانم. سکوت شب، طرح شبح‌وار اثاثیه اتاق، صدای قطاری که در آن دورها می‌گذشت، همه چیز چنان بیگانه با من، دشمن من و بی‌معنا به نظر می‌رسید که از دنیا بیزار شدم. احساس می‌کردم دوست دارم فنا شوم.

 و در ادامه از تحولی روحانی که در وی اتفاق می‌افتد و منجر به روشن‌بینی او می‌شود سخن می‌گوید. او این کتاب را برای کسانی نوشته که خواهان دگرگونی بنیادین درون خویش هستند و می‌گوید ممکن است بعضی برای به کار بستن آموزه‌های کتاب آماده نباشند اما ممکن است بعدها بذری که در حین خواندن این کتاب کاشته شده تبدیل به دانه‌ای روشن شود و ناگهان بشکفد و ببالد.