بخشی از کتاب:

جوابم نگاه بروبر بود، چه خیالی می‌کرد با خودش که هی با دست مرا پیش بکشد و با پا پس بزند؟ … خوش و بش و عشق و شیداییش با افسون باشد و آقا بالاسری و ضرب و زورش برای من؟ …

کور خوانده‌ای صدرا خان جهان‌آرا! … من عاشق… من شیدا… من دیوانهٔ تو و بوی آن عطری که گفتن ندارد… من خراب آن ته ریش چند روز مانده‌ات… من مریض و مبتلای لبخندهای یک‌وری و جذابت… درست… قبول… همهٔ این حس‌ها در قلبم محفوظ محفوظ! … اما اجازه نمی‌دهم با من بازی کنی! … نه تا وقتی چماقی به نام افسون بالای سرم نگه داشتی و هی میکوبانی به سرم! …

اجازه نمی‌دهم دشمن شادم کنی ارباب‌دلم!