نامه‌های محمد قزوینی به محمدعلی فروغی و عباس اقبال آشتیانی

انتشارات طهوری منتشر کرد:

به راستی این نامه‌ها (غم نامه) یا (رنج نامه) است، و هر خوانندهٔ رقیق القلب و نازکدل را که به علم و ادب دلبستگی داشته باشد سخت متاثر می‌سازد.

… این بنده (نامه‌های قزوینی به فروغی) را (غم نامه) یا (رنج نامه) شمرده‌ام و من بنده یقین دارد که بسیاری از خوانندگان با احساس فاضل، در هنگام خواندن این نامه‌ها به همین حزن و اندوه و اسفی که این ناچیز به آن مبتلی شد، مبتلی خواهد گشت و چه بسا چون این حقیر اشکشان بر چهره‌شان بریزد که بخوانند و بدانند که علامه محمد قزوینی با چه گرفتاری و خون جگری زندگی خود و زن و فرزندش را اداره می‌کرده است و در عین حال آن همه اثر نفیس و شریف ادبی و تاریخی از خود به یادگار گذاشته است، و الله اکبر که

این چه استغناست یا رب، وین چه قادر حکمت است؟

کاین همه زخم نهان هست و مجال آه نیست!

امیدوارم خوانندگان فضل و ادیب این نامه‌ها از توجه به سلاست و بلاغت و طرز انشاء نامه‌های مندرج در این رساله و اینکه مرحوم علامه با چه دقت و ظرافت (حسب و حال) خود را به دوست معظمش [ذکاءالملک فروغی] بیان میدارد غافل نشوند، آنجا که لازمهٔ بلاغت در ایجاز است با چه ایجازی و آنجا که لازمه‌اش اطناب است با چه اطنابی قلم می‌زند. نه ایجازش مخل است و نه اطنابش ممل (به تعریف اهل بلاغت)، در عین حال ذوق ظریف متعالی‌اش از اینکه نامه‌اش را به اشعار و امثال بیاراید دریغ نمی‌کند.