انتشارات افکار منتشر کرد:

اگرچه ریشه‌های نشانه شناسی در تاریخ به افلاتون و اگوستین باز می‌گردد، اما نشانه شناسی به عنوان یک تئوری مستقل در آغاز قرن بیستم در نوشته‌های چارلز ساندرز پیرس و فردینان دوسوسور مطرح شد.

در سال ۱۹۵۸ با چاپ انسان شناسی ساختاری نوشته کلودلوی استروس، نشانه شناسی تحرک تازه‌ای پیدا کرد.

این اثر، آموزه‌های نشانه شناسی سوسور را در بررسی و مطالعه فرهنگ‌های اولیه به کار می‌گرفت.

نشانه شناسی هنگامی به شکوفایی رسید که با اصول تحلیل روان درمانی مطابقت داده شد و توسط ژاک لاکان به منصه ظهور رسید، هرچند که قبلا در سال ۱۹۰۰ در کتاب تعبیر رویای فروید به طور ضمنی مطرح شده بود.