آنچه با خود حمل می‌کردند

معرفی آنچه با خود حمل می‌کردند

کتاب «آنچه با خود حمل می‌کردند»، اثر تیم اوبراین، راجع به افکار مردی به نام «ستوان کراس» در جنگ ویتنام است. او در این کتاب، جنگ، بار روانی آن بر سربازها و تمام چیزهایی که توسط سربازها حمل می‌شود را بیان می‌کند تا از فشاری که آن‌ها متحمل می‌شدند، به بهترین شکل ممکن صحبت کند. اگر می‌خواهید یک کتاب بسیار جذاب در زمینهٔ ادبیات جنگ بخوانید که با جزئیات کامل، روحیهٔ سربازها و فرمانده‌ها را به تصویر بکشد و شما را به فکر فرو ببرد، پس خواندن این کتاب را که توسط علی معصومی ترجمه شده و توسط نشر ققنوس به چاپ رسیده است، به شما توصیه می‌کنیم. اما قبل از اینکه خلاصه‌ای از این کتاب را در اختیارتان قرار دهیم، قصد داریم شما را با نویسندهٔ آن بیشتر آشنا کنیم.

تیم اوبراین

تیم اوبراین، نویسندهٔ آمریکایی است که در سال ۱۹۴۶ به دنیا آمد. مردم او را به خاطر نوشتن رمان‌های تاثیر گذار در زمینهٔ جنگ ویتنام می‌شناسند. از آثار او می‌توان به تام‌کت در هزارتوی عشق، جولای جولای، در دریاچهٔ چوب‌ها و… اشاره کرد.

توصیف شخصیت از طریق وسایلی که حمل می‌کند

یک راوی ناشناس افکار و اعمال جیمی کراس، ستوان یک واحد ارتش در جنگ ویتنام را در شخص سوم توصیف می‌کند. ستوان کراس همواره به مارتا، زن جوانی فکر می‌کند که قبل از پیوستن به ارتش با او ملاقات کرده است. او به نامه‌هایی که برایش نوشته است، فکر می‌کند. حتی به این نکته نیز فکر می‌کند که آیا او باکره است یا نه، و اینکه چقدر او را دوست دارد و می‌خواهد دوست داشته شود. راوی چیزهایی را لمس می‌کند که سربازان، ملموس و نامحسوس با خود حمل می‌کنند. برای مثال می‌توان به تصویر ستوان کراس و احساسات او نسبت به مارتا اشاره کرد. اعضای دیگر این واحد از طریق توصیف چیزهایی که با خود حمل می‌کنند به نمایش گذاشته می‌شوند. برای مثال، هنری دابینز همیشه غذای اضافی با خود حمل می‌کند، تد لاوندر همیشه قرص‌های آرامبخشی با خود دارد و کیووا، همیشه یک کلاه شکاری را با خود حمل می‌کند. اوبراین با توصیف تجهیزاتی که سربازان به همراه دارند، شخصیت‌های اصلی رمان را به خوانندگان معرفی می‌کند. سطح جزئیاتی که اوبراین در مورد شخصیت‌ها ارائه می‌دهد، در فصل‌های بعدی گسترش یافته و روشن‌تر می‌شود. هرچند اوبراین جوهر و ذات هر شخصیت را از طریق آیتم‌های نمادین نشان می‌دهد. هنری دابینز یک مسلسل و جوراب شلواری دوست دخترش را با خود به همراه دارد. دیو جنسن همیشه یک صابون، نخ دندان، پودر پا و ویتامین‌های مختلفی را با خود حمل می‌کند. نورمن بوکر دفتر خاطرات خود را حمل می‌کند. رت کیلی کیت پزشکی، براندی، کتاب‌های طنز و آبنبات‌های M&M خود را به همراه دارد. راوی جزئیات بیشتری درباره موارد انتخاب شده ارائه می‌دهد. حتی حالا هم پس از گذشت بیست سال او را می‌بینم که شال نامزدش را پیش از روانه شدن به عملیات کمین دور گردنش بسته است. این تنها رفتار غریب او بود. می‌گفت که شال برایش شگون دارد. دوست داشت بینی‌اش را در شال فرو ببرد و عطرش را ببوید. خاطراتی را که این بو به یادش می‌آورد دوست داشت؛ گاهی همین‌طور که شال روی صورتش بود به خواب می‌رفت. خواب کودکانه‌ای در یک پتوی کرکی، آرام و مطمئن. انگار شال بیش از هر چیز برایش حکم طلسم داشت، به او ایمنی می‌داد.

تجهیزات جنگی و عاطفی، باری سنگین و غیر قابل تحمل

نکاتی که به آن اشاره کردیم، نمونه‌ای از جاسازی جزئیات نویسنده و راوی در متن است که در ادامهٔ کتاب توضیحات بیشتری دارد. توجه به این نکته نیز مهم است که جزئیات چگونه انتخاب می‌شوند. آن‌ها توسط یک شخصیت، راوی گمنام فصل، انتخاب می‌شوند. جزئیات آنچه هر مرد با خود حمل می‌کند از طریق خاطرهٔ این راوی منتقل می‌شود. اوبراین جزئیات کامل تجهیزات جنگی که سربازها با خود حمل می‌کردند را نیز به خوبی نشان می‌دهد: تجهیزات استاندارد، سلاح، گاز اشک آور، مواد منفجره، مهمات، ابزارهای محاصره، نورافکن، نارنجک، کت‌های شنی، چکمه‌ها، سهمیه‌ها و خبرنامه‌های ارتش. آن‌ها همچنین غم و اندوه، وحشت، عشق و اشتیاق خود را نیز حمل می‌کنند که می‌تواند فشار زیادی را ایجاد کند. فهرست گستردهٔ اشیاء اوبراین تصویری را در ذهن خواننده ایجاد می‌کند که به تدریج رشد می‌کنند. تکنیک اوبراین همچنین اجازه می‌دهد تا هر شخصیت با یک تاریخچه و یک جایگاه منحصر به فرد در گروه مردان معرفی شود. ستوان کراس از این گروه جدا شده است و اوبراین بیشترین جزئیات را دربارهٔ احساسات و افکار درونی او ارائه می‌دهد. بسیاری از این سربازان «قوز» می‌کنند، یا با خود عکسی دارند، و ستوان کراس یک عکس متحرک از مارتا دارد که در حال والیبال بازی کردن است. او همچنین خاطراتی از قرار ملاقات خود با مارتا را به یاد می‌آورد و به خاطر عدم وجود یک رابطهٔ صمیمانه تاسف می‌خورد. اوبراین تأکید می‌کند که ستوان کراس همهٔ این چیزها را با خود حمل می‌کند، اما علاوه بر این، زندگی مردان خود را نیز حمل می‌کند. این رمان، به شیوه‌ای متفاوت وضعیت روانی سربازان در دوران جنگ را به شما نشان می‌دهد. شیوه‌ای که به جرات می‌توان گفت، بهتر از کتاب «وداع با اسلحه» یا «زنگ‌ها برای که به صدا درمی‌آیند» اثر ارنست همینگوی، با مخاطب ارتباط برقرار می‌کند و انسان‌زدایی سربازها را به شیوه‌ای ملموس، به تصویر می‌کشد.