چیزی در دل مارال فرو ربخت. همیشه تشنهٔ شنیدن این حرفا بود و حالا داشت تمام‌شان را می‌شنید. زیر لب آهسته و آرام زمزمه کرد:

_منم می‌خوامت

_ پس پای همه چی می‌مونیم و قدم توی راهی می‌ذاریم که می‌دونیم سختی‌های زیادی داره.

مسخ شده بود، قدرت مخالفت نداشت. جادوی همان دو تیلهٔ قهوه‌ای و عاشق شد. سایه‌اش از روی مارال کنار رفت. ماشین را روشن کرد و به راه افتاد. دلش را به خدا سپرد و سرنوشتش را هم. سرش را به پشتی صندلی تکیه داد و شعری در ذهنش جان گرفت:

دانی از زندگی چه میخواهم

من تو باشم، تو، پای تا سر تو

زندگی گر هزار باره بود

بار دیگر تو بار دیگر تو

آری آغاز دوست داشتن است

گرچه پایان راه ناپیداست

من به این پایان دگر نیندیشم

که همین دوست داشتن زیباست