انتشارات شفیعی منتشر کرد:

ابراهیم پورداود را بنیان گذار ایران شناسی در سرزمین ایران، و زنده کننده فرهنگ و زبان‌های ایران باستان دانسته‌اند. وی از کودکی به دانستن اوضاع ایران قدیم علاقمند بود و چون به سن رشد رسید، مطالعه کتاب‌هایی را که راجع به ایران باستان بوده، بر مطالعه کتاب‌های دیگر ترجیح داد و به خصوص کتاب‌های مربوط به دین زردشتی بیش از همه توجه او را به خود جلب کرد و سال‌های دراز در این باره به تحقیق پرداخت (پورداود، مقدمه بر پشتهاء ۱۱ - ۱۲) و با آگاهی وسیعی که از زبان‌های فرانسه، آلمانی، انگلیسی، عربی و ترکی و دیگر زبان‌های کهن داشت، تمام کتاب‌های مربوط به ایران قدیم - را که به زبان‌های گوناگون نوشته شده بود - در کتابخانه شخصی گردآورد و تا آخرین دقایق حیات به مطالعه و بررسی سرگرم بود و در این راه از مباحثه و مکاتبه با دانشمندان بزرگ ایران شناسی دنیای غرب از جمله مارکوارت، مان، هارتمان، فرانک، شدر، براون، میتووخ، مینورسکی، ولف و بلوشه دریغ نمی‌کرد. بر اثر کوشش‌های پیگیر او ایرانیان می‌توانند اوستا را به زبان ساده امروزی مطالعه کنند و از اوضاع و رسوم اخلاق و مواعظ و حکم، معتقدات دینی، روایت‌های تاریخی و اساطیری نیاکان خود آگاه شوند.