انتشارات شفیعی منتشر کرد:
در اواسط قرن ششم قبل از میلاد، پادشاهی‌های آناتولی، با شایعات ظهور قریب الوقوع کورش، دچار تغییر فاحشی شدند. پادشاه جدید پارسیان، کورش دوم، قوم مادی و پارسی را یکی کرده بود و نیروهای خود را در قسمت شمال غربی سرزمین‌های خود، بالای فلات آناتولی در نزدیکی سرچشمه‌های رودهای دجله و فرات، متمرکز کرده بود. پادشاه لیدیه، کرزوس، کنترل بیشتر قسمت‌های آناتولی غربی و مرکزی را از نشیمن گاه خود در پایتخت باستانی لیدیه، ساردیس، کنترل می‌کرد. با شنیدن فعالیت‌های کورش، او نگران مرزهای خود با ایران شد که در طول چهل سال گذشته، از جانب دو ملت، به رسمیت شناخته شده بود و اکنون دیگر پس از سقوط دولت ماد، حفط آن برای او ضرورتی در بر نداشت.