حالا که به گذشته بر می‌گردم می‌بینم انتقاد گر چه سراپا نامربوط و مغرضانه باشد به مراتب ساده‌تر از ستایش و تمجید بی‌محتواست آنچه که امروز بسیار در روزنامه‌ها و مجله‌های وطنی می‌بینیم دوستان و همکاران به اصطلاح همدیگر رو دارند و بر آثار هم تقریظ‌های بلند بالایی می‌نویسند.
این نقدهای ستایش آمیز از آثار یکدیگرنه تنها کمکی به پیشرفت داستان نویسی ما نمی‌کند
بلکه نویسنده را از تکاپو و جست و جوی بیشتر برای تعالی دادن نوشته‌های خود باز می‌دارد و در عین حال بی‌اعتمادی خواننده‌ها را نیز نسبت به هر ارزشیابی درست و صادقانه بر می‌انگیزد.
ای کاش روزگاری پیش بیاید که نه از تقریظ‌های افراطی و نه از نوشته‌های غرض آلود خبری باشد و ارزشیابی آثار جایگاه راستین و حیثیت و هویت واقعی خود را پیدا کند.
کتاب داستان و داستان نویس می‌تواند جلد دومی برای کتاب عرق ریزان روح به حساب آید و فرایند کند و کاوها و تجربیات من از نویسندگی و داستان نویسی است امیدوارم از این کتاب بتواند در کار نوشتن نویسنده‌های جوان موثر واقع شود و گره‌ای از کارشان باز کند.