انتشارات البرز منتشر کرد:
در آن تاریکی شب، در آن ظلمت تنهایی به کجا پناه می‌بردم؟ از چه کسی
کمک می‌خواستم؟ به اطرافم نگاه کردم؛ هیچ کورسوی امیدی نبود. تازه متوجه
شدم کفش‌هایم موقع دویدن از پاهایم کنده شده‌اند. با پاهایی برهنه در
جاده تاریک دنبال امید می‌دویدم. هنوز ناامید نشده بودم، هق هق زنان
سرعت قدم‌هایم را بیشتر و بیشتر کردم. احساس ترس و وحشت در تک تک سلول‌هایم رخنه کرده بود. در آن ساعت شب هیچ عابری گذرش به آن جاده نمی‌افتاد، اگر رهگذری بود، می توانست سرنوشت من و یلدا را تغییر دهد… بلندتر نفس کشیدم تا از خفگی نجات پیدا کنم، اما بی‌فایده بود. تک تک سلول‌هایم به اکسیژن نیاز داشتند نفس‌هایم داغ بودند، پاهایم قدرت نداشتند و حالت تهوع داشتم. به زمین افتادم و زانوانم محکم به آسفالت جاده برخورد کرد و از درد ناله‌ام بلند شد. سرم را به سمت آسمان بلند کردم و
فریاد زدم؛ خدااااااا…