انتشارات سخن منتشر کرد:
به زور گفتم هیچی نگو… فقط برو.
تا سرگرداندم، زانوهاش خم شد و روی برف‌ها افتاد. لحظه‌ای پاهام خشک شد، نگران از گوشهٔ چشم حواسم بهش بود. سرش هم مثل زانوهاش خم شده بود.
طاقت نیاوردم. لب‌هام را محکم گاز گرفتم و مستاصل گفتم: پاشو وایسا… محکم باش… از مردای ضعیف متنفرم.
آرام سربلند کرد و چشم‌های سرخ و خیسش را به من دوخت. اگر یک لحظه دیگر می‌ماندم، من هم تا می‌شدم و بغضم می‌شکست. نگاهم را از چشم‌هاش کندم، به طرف ماشین رفتم و همه چیز تمام شد…