چرا تعدادی از ویراستاران خود را عضو جامعه روشنفکری می‌شمارند و اغلب، اگرتریبونی بیابند، از گلایه‌ها و غرغرهای روشنفکرانه دریغ نمی‌کنند؟

چرا وقتی فاتحانه از کشف اشتباه قلمی مترجمی نامدار یا نویسنده‌ای بزرگ صحبت می‌کنند، بحث را مبارزاتی جلوه می‌دهندو، در مقام یک روشنفکر، به دفاع از حیثیت قلم برمی خیزند؟

فضای حاکم بر تحلیل‌های ویراستارانه و سلسلهٔ استدلال‌ها چگونه است که از بحث بر سر کسرهٔ اضافه یاهای غیر ملفوظ می‌توان به این نتیجه رسید که مملکت صاحب ندارد؟!

چطور ویرایش به روشنفکری می‌پیوندد؟ این پیوند یا تصویر این پیوند، از کجا ناشی شده است؟ برای یافتن پاسخ این پرسش‌ها ناچاریم به عقب برگردیم و نگاهی به تاریخچهٔ ویرایش در ایران بیندازیم.

با مروری کلی بر گذشتهٔ نه چندان پر فراز و نشیب این حرفه در ایران، می‌توانیم به وضوح دریابیم که ریشهٔ چنین تصویری از کجا آب می‌خورد…