انتشارات سپیده باوران منتشر کرد:
خانواده صدر عجیبند.
رفتار آنها و کارکترشان آن تکه واقع بین ذهن آدم را که همان تکه بد بینی‌اش است، به چالش می‌کشد و درباره حجم نفوذ شر در جهان پیرامونش به شک می‌اندازد.
آنها خوب‌اند و بر خوب بودن اصرار دارند.
همان طور که اسرار دارند و برایشان مدرک دارند که آقای صدر زنده است.
جایی در لیبی و روزی بر خواهد گشت.
از این اصرار آنها از این پافشاریشان بر امید و برای امید خوشم می‌آید.
خوشم هم نیاید تحت تاثیر قرارم می‌دهد بارها شده خواسته‌ام صراحت و زمختی به خرج بدهم و بگویم چرا؟
به چی امید دارید؟
ولی هر بار که صدای ملیحه را پشت تلفن از بیروت می‌شنوم، هر بار که به چشمهای حورا خانم نگاه می‌کنم، هر بار که خانم خلیلی، خانم آقا موسی، با آن صدای خیلی متین آرام ازم می‌پرسد (خانواده خوبن؟) و هر بار که در متنی یا یادداشتی که نوشته‌ام یکی‌شان با مداد و محتاطانه بودها و داشته‌های مرا درباره امام موسی صدر به هست و دارد تغییر میدهد کم می‌آورم.
در برابر تراکم ایمان و فشار امیدواری آنها، کم می‌آورم ایمان و امید از آن چیزهایی است که آدم در برابرشان کم می‌آورد.
خلع صلاح می‌شود
مثل رویارویی با آدمی است که از مرگ نمی‌ترسد.