انتشارات مازیار منتشر کرد:

هر روز حداقل یک انفجار عظیم به نام فوران‌گر تابش گاما در کائنات رخ می‌دهد که به چشم قابل دید نیستند. تلسکوپ‌های تشخیص‌دهندهٔ تابش گاما هم یک‌بار به زحمت یکی از آن‌ها را در لحظهٔ وقوع تشخیص داده و تحلیل کرده‌اند. چون مدت انفجار فوران‌گر گاما، زیر یک ثانیه و گاهی چند ثانیه و به ندرت چند ده ثانیه است، اصلا فرصت چرخاندن تلسکوپ گاما وجود ندارد. یکی این گوشهٔ آسمان، روز بعد دیگری آن گوشه آسمان، یکی اینجا، یکی آنجا و الی آخر. این‌ها بعد از مهبانگ، قوی‌ترین انفجارات جهان هستند. این فوران‌گرها، حیات را از بین می‌برند، مگر آنکه به مقدار کافی از سیارهٔ دارای حیات دور باشند. آن‎ها ۹۰ درصد تمام کهکشان‌های کائنات را عقیم کرده‌اند. مراکز شلوغی ۱۰ درصد باقی‌ماندهٔ کهکشان‌ها نیز، عقیم شده‌اند. مگر آنکه، ستاره‌ای مانند خورشید به دلیل سستی گرانش از یک خوشهٔ باز فرار کرده به صورت ستارهٔ میدانی درآید و بدین ترتیب از محل‌های شلوغ و پرستاره و پرخطر، فاصله بگیرد. اگر یک فوران‌گر گاما، حیات هوشمند را از بین ببرد و فقط موجودات تک سلولی داخل و کف اقیانوس زنده بمانند، ۳ تا ۴ میلیارد سال دیگر لازم است تا موجودات بزرگ خشکی‌زی و موجودات هوشمند از حیات تک سلولی کف اقیانوس، مجدداً به وجود آیند. تازه باز هم عامل شانس در به وجود آمدن آن‌ها دخیل است.