«پس از تاریکی»، یکی از زیباترین آثار «هاروکی موراکامی»، نویسندهٔ مشهور ژاپنی است.

اتفاقات کتاب پس از تاریکی، در یک شب تا صبح اتفاق می‌افتند. در طول این شب، ما با شخصیت‌هایی آشنا می‌شویم که همه‌گی تنها هستند. این کاراکترها، گویی برای تسکین درد تنهایی‌شان با یکدیگر همراه می‌شوند. اما، زمانی که ساعات طلایی شب به پایان خود نزدیک شده و سپیده‌دم از راه می‌رسد، تنهایی، همراه همیشگی شخصیت‌های آثار موراکامی، دوباره باز می‌گردد و آنها را در آغوش می‌گیرد. در اصل، دو داستان موازی در این کتاب، همراه با یکدیگر پیش می‌روند. داستان اول، داستان دختری نوزده ساله به نام «ماری» است، که نیمه‌شب، در یک رستوران نشسته و در حال کتاب خواندن است. در این رستوران مردی را ملاقات می‌کند به اسم «تاکاهاشی». ماری در طول شب با تاکاهاشی، درگیر اتفاقات جالب و غیرمعمولی می‌شود و این دو به همراه یکدیگر، تا صبح در دل شهر می‌گردند، از هر دری صحبت می‌کنند و تجربیات جالبی را کسب می‌کنند. داستان دیگر، داستان دختری است که در یک اتاق گیر افتاده، اتاقی که با دنیای بیرون، تنها از طریق یک تلوزیون در ارتباط است. این دختر به صورتی، اتفاقاتی را که در دنیای واقعی در حال افتادن هستند، از این تلوزیون تماشا می‌کند و هیچ راه ارتباطی دیگری با دنیای بیرون و آدم‌های آن ندارد. ابتکار بسیار جالب موراکامی در این کتاب این است که، همانند صحنهٔ تئاتر، که صحنه به طور کامل با تمام جزئیات و متعلقاتش برای بیننده و خواننده توصیف می‌شود، زاویه دید شما، به عنوان خواننده را مشخص می‌کند. به صورتی که مرز واضحی، بر چیزهایی که برای شما عیان است و چیزهایی که از منطقهٔ دید شما خارج است را برای شما معین می‌کند: «خط دید ما منطقه‌ای چراغانی را برمی‌گزیند و. . »

در ابتدا شما، از نقطه دید پرنده‌ای در حال پرواز، چشم‌هایتان را می‌گشایید، و موراکامی، با جادوی قلم خود، به شما این احساس را می‌دهد که در حال پرواز هستید: «چشم‌ها شکل شهر را مشخص می‌کند. ما از بالا و از نقطه دید یک پرندهٔ بلندپروازِ شب صحنه را می‌بینیم. همه جا را نگاه می‌کنیم. شهر مانند موجود عظیم‌الجثه‌ای به‌نظر می‌رسد. »

این کتاب، از سری کتاب‌های رئالیسم جادویی هاروکی موراکامی است و برای عزیزانی که قصد دارند به تازگی خوانش آثار این نویسنده را شروع کنند گزینه‎ی بسیار مناسبی به شمار می‌رود.

ترجمهٔ کتاب‌های موراکامی کار راحتی نیست و متاسفانه، اغلب مترجمانی که در ایران، به ترجمهٔ آثار این نویسنده مشهور هستند، به متن وفادار نبوده و ترجمه‌های روان و دلنشینی را ارائه نداده‌اند. سه ترجمه از این اثر موجود است: ترجمهٔ خانم معصومه عباسی نتاج عمرانی، آقای مهدی غبرایی و آقای علی‌حاج قاسم.

نگاهی بر زندگی هاروکی موراکامی نویسندهٔ کتاب پس از تاریکی

«هاروکی موراکامی» نویسندهٔ بسیار مشهور ژاپنی است.

پدر و مادرش هردو استاد ادبیات ژاپنی بودند و این سلطهٔ ادبیات و فرهنگ ژاپن در طول زندگی‌اش، بیش از پیش باعث شد این نویسنده، به فرهنگ و ادبیات غرب روی بیاورد و از نویسندگان و ادیبان غربی تاثیر بپذیرد. این تاثیر به خوبی در آثار این نویسنده مشهود و قابل درک است.   موراکامی نوشتن را از ۲۹ سالگی شروع کرد، این نویسنده‎ی ژاپنی تا پیش از آن هیچوقت دست به قلم نبرده بود. ایدهٔ اولین اثرش، زمانی که در استادیوم و در حال تماشای یک بازی بیسبال بود به ذهنش خطور کرد. آثار او از همان ابتدا با استقابل زیادی روبه‌رو شدند. اکنون هاروکی موراکامی یکی از شناخته‌شده‌ترین نویسندگان ژاپنی در دنیا است. آثار این نویسنده در دو ژانر رئالیسم و رئالیسم جادویی دسته‌بندی می‌شوند. از آثار رئالیسم این نویسنده می‌توان به: «جنگل نروژی»، «از دو که حرف می‌زنم از چه حرف می‌زنم» و از آثار رئالیسم جادویی این نویسنده می‌توان به: «جنوب مرز غرب خورشید»، «کافکا در کرانه»، «پس از تاریکی»، «سوکورو تازاکی بی‌رنگ و سال‌های زیارتش» و «بعد از زلزله» اشاره کرد.

قسمت‌هایی خواندنی از کتاب پس از تاریکی

«اتاق تاریک است، اما چشم‌هایم به تدریج به تاریکی عادت می‌کند. زن جوان و زیبایی روی تخت خواب است. خواهر ماری، اری. اری آسای. بدون اینکه کسی به ما بگوید، می‌دانیم. موهای مشکی‌اش مانند سیل سیاه روی بالش پهن شده است. اکنون می‌خواهیم در مورد او صحبت کنیم یا شاید باید بگوییم او را از دریچه‌ای ببینیم. نقطه دیدمان به صورت دوربین معلق در هوا است که می‌تواند به تمام جهات بچرخد. در حال حاضر دوربین ما درست بالای تخت اری نصب شده و حالت خواب او را نشان می‌دهد. زاویه‌مان مانند پلک زدن در فواصل گوناگون تغییر می‌کند. »

«اینجا بین ساعتی که آخرین قطار می‌رود و اولین قطار می‌آید، خیلی چیزها عوض می‌شود: همان‌جایی نیست که روزهاست. »

«ولی همان‌طور که در دادگاه نشسته بودم و به شهادت شهود و سخنان دادستان‌ها و استدلال‌های وکلای مدافع و بیانات متهم گوش می‌دادم، اطمینانم از خودم هرچه بیشتر سلب شد. به عبارت دیگر یواش یواش خودم را این جور دیدم: راستی که دیواری نیست که دنیای آنها را از دنیای من جدا کند. به فرض هم که دیواری باشد، شاید در نازکی به کاغذ پهلو بزند. به محض اینکه به آن تکیه بدهم، یکراست می‌افتم طرف دیگر. شاید طرف دیگر همین حالا هم به طرف ما سرک کشیده باشد و فقط به آن توجه نکرده باشیم. نم نمک این احساس به من دست داد. بیان کردنش مشکل است. »