در میان گمشدگان

انتشارات ماهی منتشر کرد:
«مهم نیست چقدر دست‌وپا بزنیم، چون به‌هرحال رو به ناپدیدشدن می‌رویم، آه، فرزندم، تو هرگز مرا نجات نخواهی داد. تو هرگز چیزی که من می‌خواستم باشم نخواهی شد. هرگز مرا چنان‌که نیاز دارم دوست نخواهی داشت. هرگز خودم را به من پس نخواهی داد. بااین‌همه، من تو را می‌بخشم. تا مدت‌ها این را نمی‌فهمی، راوی کوچک من! تو این را نمی‌فهمی، اما من مدت‌هاست که تو را بخشیده‌ام.»
دن شاون قصهٔ زن‌ها و مردها و بچه‌هایی را تعریف می‌کند که مانده‌اند کدام تصمیم، کدام انتخاب و کدام حادثه آن‌ها را به جایی که هستند کشانده است. از خانواده‌هایی می‌گوید که خود را میان رنج‌های این دنیای آشفتهٔ مدرن «گمشده» یافته‌اند و به حکم غریزه می‌کوشند همچنان با هم بمانند. آنچه این آدم‌ها پشت سرگذاشته‌اند معمولاً سیاه است، زمان حال به خاکستری می‌زند و آینده، مثل توفانی در راه، نحس و دهشت‌زاست.