درآمدی کوتاه بر فمینیسم

انتشارات افکار منتشر کرد:
آینده چگونه خواهد بود؟ آیا آینده‌ای برای فمینیسم وجود دارد؟ آیا حداقل در کشورهای غربی مرفه نیاز به فمینیسم همچنان احساس می‌شود؟ در ۱۹۹۲، سوزان فلودی، فمینیست امریکایی، در بحثی متقاعدکننده و با گفتن جزئیاتی دلسردکننده از واکنش‌های پس زننده و شدیدی که فمینیست‌ها در طول فعالیت‌هایشان تجربه می‌کنند، صحبت کرد. فلودی تاکید می‌کند که این واکنش‌ها غالبا از سوی زنانی بوده که از جنبش زنان منفعت برده‌اند. این فمینیست امریکایی ادامه می‌دهد: «هرچند بسیاری از مردان این واقعیت را منکر می‌شوند اما مردان نیز تا به امروز از فعالیت‌های فمینیستی سود برده‌اند. این مردان با لحن مضطرب و عصبانی‌ای می‌گویند فمینیست‌ها پا را از حیطهٔ خود فراتر گذاشته‌اند!»
از سویی دیگر، ژولیت میشل و آن اوکلی، نویسنده و فمینیست‌های بریتانیایی، نیز در سومین مجموعه مقالات خود با عنوان چه کسی از فمینیسم می‌ترسد؟ با تمرکز بر واکنش‌های پس زننده، عنوان کردند:
«بسیاری از مردم ممکن است در مواجهه با فمینیسم احساس ناراحتی کنند. شاید برای اینکه فمینیسم در حقیقت کلیت این موضوع را که زنان چه کسانی هستند، چه مطالباتی دارند و تقسیم بندی حوزهٔ عمومی و خصوصی را به چالش می‌کشاند.»
در قرن بیستم، موج اول فمینیسم، مطالبهٔ برابری سیاسی و اجتماعی را مطرح کرد. در دههٔ ۱۹۷۰، موج دوم فمینیسم، تمرکز خود را برحقوق جنسی زنان و حقوق آنها در محیط خانواده قرار داد. این مطالبات با وجود گذشت سال‌ها و تلاش‌های زیادی که انجام شده، همچنان هدف اصلی واکنش‌های منفی به فعالیت‌های فمینیست‌ها است. در دههٔ ۱۹۷۰، شعار «امر شخصی، به مثابهٔ امر سیاسی است بسیار فراگیر شد، شعاری که فمینیست‌های معاصر تلاش در جهت تغییر آن دارند. بر اساس این شعار، امر سیاسی صرفا به امری خصوصی تقلیل داده شده است. در حالی که می‌دانیم مطالباتی مرتبط با زندگی خانوادگی و مسائل جنسی که پیامدهای سیاسی دارند، همچنان و به صورت فوری نیازمند توجه هستند.