نگاه مادر

انتشارات آسمون ریسمون منتشر کرد:
حالا که به آن روز برمی گردم، از خودم می‌پرسم چطور این صحنه‌ها را تاب آوردم و جانم در نرفت. چطور طاقت آوردم و به طرف پسرم و صلیب نپریدم، یا صدایش نزدم؛ مادر به قربانت. اما انگار میخکوب زمین بودم. وحشت زده با چشم‌های از حدقه درآمده صحنه را نگاه کردم. جم نخوردم؛ جیک نزدم. هیچ چیز جلودار عزم جزم انها نبود. هیچ نیرویی در مقابل آمادگی آنها موقع اجرا مراسم صلیب کشیدن تاب نمی‌آورد. با این همه عجیب است که ما تماشا کردیم و تاب آوردیم. اینکه تصمیم گرفتم هیچ کاری نکنیم و خود را به خطر نیاندازیم از آن هم عجیب‌تر است. تماشا کردیم چون چاره‌ای نداشتیم. فریاد نزدیم. انگار اگر برای نجات او دست به عمل می‌زدیم و به طرفش می‌دویدیم باز هم اثری در سرنوشت مقدر نداشت. اگر به طرف پسرم وصلیب می‌دویدم، مثل برگ زرد پاییزی دستخوش باد، به طرفی پرت می‌شدم. اما هنوز پس از این همه سال، که این موضوع برای ناممکن است که. چطور در آن لحظات وحشتناک خودم را مهار کردم، و ذهنم توانست خطر را سبک و سنگین کند و به این نتیجه برسد که درست‌ترین کار، همین کاری نکردن است.