انتشارات پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی منتشر کرد:
میان رشتگی، رویکرد پساتوسعه به دانش است. غایت این رویکرد مسئولیت در مقابل پیامدهای توسعه است. در میان رشته کاری ما به مرزهای دانش نزدیک می‌شویم و به شیوه تشریک مساعی نظرورزانه و کنشگرانه، برای مسائل و مشکلات نظری و عملی، پاسخ و راه حل می‌یابیم؛ این همان میان رشتگی اثبات گرایانه است. این نوع از میان رشتگی، گاه ناقض غایت خود می‌شود و پیامدهایی را باعث می‌شود که ما را از توسعه و پیشرفت باز می‌دارد، از این رو، ما نیازمند خوانشی پدیدارشناختی از میان رشتگی هستیم تا این محدودیت جبران شود. میان رشته کاری ما، در گرو مسئولیت برای کاستن شرارت‌های موقعیت است. درست آنگاه که کمتر دست به خشونت می‌زنیم، کمتر به تبعیض وقع می‌نهیم و کمتر به بهره کشی و تخریب و تجاهل و بی‌عملی روی می‌آوریم، زمینه مسئولیت را خلق کرده‌ایم میان رشته کاری همان مسئول شدن است. برای ما، میان رشته کاری به مثابه کنش برآمده از همکاری رشته‌ها، امری بسیار سخت و پر مخاطره است. تنها با پر مایگی دانشی و اخلاقی است که می‌توان در نظر و عمل، میان رشته شناس و میان رشته کارشد.