انتشارات پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی منتشر کرد:
رهایی از وضعیت ناخوشایند کنونی، که آینده چندان روشنی را نیز نمی‌تواند نوید دهد، در گام نخست، نیازمند نقد و فرو نهادن سپهر اندیشه ورزی (پارادیم) کنونی به نظر می‌رسد. سپهری ناستوده و انسان سالار که در پی کشورگشایی‌های قدرت مداران اروپایی به چیرگی «نوسازی ابزار گرایانه» بر «نواندیشی» انجامید، دانش و «سبکی از زندگی» را فراگیر ساخته است که در چارچوب آن، دست یافتن به «زندگی رویایی»، جز با فردسالاری، ابزار گرایی، فزون خواهی، ستیزه جویی، کین ورزی، هم چشمی (رقابت)، خطر پذیری دست یافتنی به نظر نمی‌رسد!
راه گریزی که بتواند به درهم تنیدگی، همبستگی، همدلی، همیاری و هم کنشی اجتماعی فراگیر بینجامد، که از بایستگی‌های فراهم آوردن آسایش و خرسندی انسان‌ها و برزیستی بر روی کره خاکی است، نیازمند رویکرد و دانشی نوین و هم پیوند با دانش و آزموده‌های پیشینیان است. آفرینش چنین دانشی، نیازمند نهادهایی است که رها از خواست هر قدرت و ایدئولوژی، بتوانند طرحی نو در اندازند.