انتشارات شب خیز منتشر کرد:
عدالت واکنشِ انسانی است به مازادی در واقعیت، خواه آن‌گاه که این واقعیت هنوز نظمی نیافته بود و خواه اکنون که نظمی یافته است و نظم‌اش مالکان و مجریانی دارد. این واکنش، چنان‌که ریکور نشان می‌دهد، نخستین‌بار در یک فریاد انزجار نمایان می‌شود، فریادی که می‌گوید: «این عادلانه نیست». با شروع از این «فریاد انزجار»، ریکور بحث خود را چنین پیش‌بینی می‌کند: «آیا در چنین انزجاریْ توقعی صریح را تشخیص نمی‌دهیم، توقع از کلامی که «قانون» نام دارد و فاصله‌ای عادلانه را در دل واقعیت خلق خواهد کرد» تا به مازاد درون آن – بی‌عدالتی – پاسخ گوید؟
علاوه بر «فاصلهٔ عادلانه»، ریکور از لزوم «میانجی‌گری یک طرف ثالث» – برای داوری – و هم‌چنین لزوم «بی‌طرفی» این طرف ثالث نسبت به واقعیت، برای تحقق «عدالت» ی که «انزجار ما از همان آغازِ وجود اجتماعی‌مان ما را در امتداد مسیر تحقق آن به پیش رانده است» بحث می‌کند. .