انتشارات زرین اندیشمند منتشر کرد:
بارها با دیدن یک نمایش، این سئوال در ذهن من شکل گرفته، که چرا بعضی اجراها در مجموع و یا حداقل در برخی از لحظه‌های نمایشی، تأثیرات ویژه و عمیقی از خود بر جای می‌گذارند. ولی در نمایشی دیگر و با وجود استفاده از تمامی عناصر شکل دهنده یک اجرا، (از دیدگاه دیداری، شنیداری و دراماتیک) هیچ گونه؛ یا خوشبینانه‌تر بگوییم؛ کمترین تأثیرات محیطی را از خود بر جای گذاشته و تأثیرات نمایشی این ابزار و عناصر، در فاصله بین صحنه و مخاطب به هرز می‌رود؟ پس ضمن تفکر و گفتمان پیرامون مسئله «رابطه نمایشی»، به این نتیجه رسیدم که عناصر سازنده نمایش، آن خلاء و دره عمیق را نمی‌تواند صرفاً با بهره‌گیری از عناصر و خصوصیات فیزیکی صحنه پر کند. بلکه این نقیصه با کمک عناصر ساختاری نمایش و با تأثیرات ویژه‌ای که در لحظه و ابعاد گوناگون یا فراتر از آن، بصورت آشکار و یا حتی پنهان ارائه می‌دهند جبران می‌شود. با تکیه به تعریف اخیر می‌توانستم نتیجه گیری کنم که رابطه مهم ساخت و ساز تئاتر، چیزی نیست جز، تأثیرات کارکردی عوامل و عناصر، برای ساخت فضای نمایشی. فضایی که می‌تواند تأثیرگذار و تأثیر پذیر باشد. می‌تواند از اجتماع عناصر و عوامل سازنده نمایش شکل گیرد. این عناصر و عوامل می‌توانند بر هم اثر بگذارند؛ یا به تنهایی رویداد صحنه و نمایش را به سرانجام رسانند. در این راستا ضمن بررسی کلیه عناصر و عوامل به این نتیجه رسیدم که:
«در حقیقت نمایش با کمک ابزار و عوامل خود در هر لحظه در حال ساخت فضا می‌باشد» و به همین دلیل است که کارگردان به عنوان محور و مغز متفکر و هماهنگ کننده اهمیت پیدا می‌کند. چه اوست که باید ضمن شناخت کارکردهای ویژه هر یک از عناصر؛ با ترکیب و هماهنگی آنها و چگونگی بهره‌گیری از این عوامل، در ساخت فضای نمایشی کوشا باشد.