انتشارات پژوهشگاه علوم انسانی منتشر کرد:
پرسش نهایی این کتاب «چیستی تأثیر اجتماعی دانشمندان علوم انسانی در ایران» است. فرایند کنونی رصد علم در ایران نمی‌تواند همه کردوکارهای علوم انسانی، به ویژه سودمندی‌های ضمنی و نهفته این شاخه‌ها از درخت دانش را باز بنمایاند. علوم انسانی بخشی از یک رخداد اجتماعی در ایران بود. نخستین آموزش دهندگان علوم انسانی جدید در پی تحقق امری مهم و دگرسان بودند. مروری در مقاله‌های حوزه علوم انسانی، از اختر تا بخارا، طی هشت نسل علوم انسانی نوپدید، به این مدعا صحه می‌نهد. معرفت‌های سنتی در ایران کم رمق و بحث انگیز شده بود. علوم انسانی جدید توانست با تفسیر و تغییر فرماسیون قدرت، به کردار گفتمانی بینجامد و به «معرفتی جدی» بدل شود.