از دو که حرف می‌زنم از چه می‌گویم

انتشارات آوای مکتوب منتشر کرد:
رسیدن به این هدف چیزی نیست که بتوان به سادگی برای نرسیدن به آن توجیه آورد. وقتی صحبت از دیگران است همیشه می توان توضیحی منطقی یافت، اما خود را نمی توان فریب داد. از این نظر نوشتن رمان و دونده حرفه ای بودن بسیار به یکدیگر شباهت دارند. اساساً یک نویسنده انگیزه ای درونی دارد و در دنیای بیرونی به دنبال تأیید نمی گردد.
برای من دویدن هم ورزش است و هم یک استعاره. با دویدن هر روزه و شرکت در مسابقات، ذره ذره خود را با چالش بزرگ تری درگیر می کنم و با تکمیل هر مرحله خودم را بالاتر می کشم. حداقل علت تلاشی که هر روز می کنم این است: این که سطحم را بالاتر ببرم. در هر صورت، دونده خوبی نیستم. دونده ای معمولی –        یا شاید بیشتر متوسط   – به حساب می آیم. اما این اهمیتی ندارد. مهم این است که آیا از دیروز تا به امروز پیشرفتی کرده ام یا نه. در دو میدانی تنها رقیبی که باید شکست دهی خودت هستی، خود همیشگی ات