سپید به رنگ آرامش

به خانه که رسید دست بر نردهٔ پله گره کرد و گام‌های افتان و خیزانش را به سمت اتاق برداشت. امیر حسین خیرهٔ او بود و زینب با چشمانش می‌خندید. ابوالفضل دندان‌های نامرتبش را به نمایش گذاشته و از شیطنت گونه‌هایش گل انداخته بود. عمه شادمان خود را در راهرو به او رساند و مشت بر سینه زد و قربان صدقه‌اش رفت.

_ای عمه قربونت بره. چه عروس قشنگی بشی تو! یه عروسی برات بگیرم که تا هفت آبادی اون ورتر بپیچه!

باقی جمله عمه‌اش را در هاله‌ای از ابهام می‌شنید. شور و شعفی که در چشمان خاتون موج می‌زد، وصف نشدنی بود. با این شرایط الینا چگونه می‌توانست با گفتن حقیقت بی‌رحمانه مشتی محکم بر آن همه ابراز علاقه و احساسات او بکوبد؟