کمتر پیش می‌آید که فلاسفه به خاطر اندیشه‌شان جان بدهند، آخر معمولاً کسی آن‌ها را جدی نمی‌گیرد و بهایی که باید برای صراحتشان بپردازند بیش از چند بخیه نیست. ولی مرگ خودخواسته‌شان، هرقدر هم نادر باشد، شایستهٔ توجه است، چون نفوذ مهیبی بر نسل‌های بعد می‌گذارد. این فیلسوف‌شهیدان گویی شنیده‌اند که مرگ گران‌بهاترین چیزی است که به انسان داده‌اند و خوب می‌دانند که «نابجا مُردن» نهایتِ بی‌تقوایی است. شیوهٔ مردن آن‌ها هنر زندگی و راه و رسم فلسفه‌ورزی‌شان است. کاستیکا براداتان، در این کتاب، تاریخ فلسفه را برای یافتن این فیلسوفان جست‌وجو می‌کند عصارهٔ هر تفکری را نه در نوشته‌های فلاسفه که در زندگی و مرگشان پیدا کند.