انتشارات نیک‌فرجام منتشر کرد:

یکی از روزهای پایانی بهار سال ۱۹۷۹ بود. روز یکشنبه‌ای بسیار گرم با هوایی شرجی و دم کرده. همهٔ دانشجوها که شاید بیشتر از صد نفر بودیم روی نیمکت‌های چوبی محوطهٔ اصلی دانشگاه نشسته بودیم. همگی یک مدل و یک دست لباس‌های بلند و گشاد آبی رنگ ساتن به تن داشتیم. با بی‌حوصلگی به سخنرانی طولانی مدیر دانشگاه گوش می‌دادیم. وقتی که حرف‌هایش تمام شد. همگی بلند شده و با جیغ و فریاد کلاه‌هایمان را به هوا پرت کردیم. این معنی فارغ‌التحصیلی از دانشکده آخرین ترم دانشگاه براندیس در ولتهام ماساچوست. برای خیلی از ما واقعا رسیدن به این لحظه در زندگی یعنی بزرگ شدن و تا قبل از آن هم چنان در عالم کودکی خود غرق بودن.