ویکنت دونیم شده

«ویکنت دو نیم شده»، دومین کتاب از سه‌گانهٔ نیاکان ما اثر نویسندهٔ ایتالیایی، «ایتالو کالوینو» است. در جنگی با ارتش ترک‌ها، «ویکنت مداردو» از ترابلا که یک اشراف‌زاده است، مورد اصابت توپ قرار می‌گیرد و جسمش به دو نیمهٔ مساوی تقسیم می‌شود. در پی این اتفاق، خوبی و بدیِ وجودش نیز از یکدیگر جدا شده، و در دو نیمهٔ بدنش تقسیم می‌شود. به صورتی که یک نیمهٔ بدن او، شرور است و تمام جنبه‌های بد و شرارت‌های وجود ویکنت را در خود جای داده، و نیمهٔ خیر او، در بردارندهٔ تمام خوبی‌ها و فضیلت‌های وجودش است.

 نیمهٔ شر ویکنت در همان جبههٔ جنگ توسط سربازها و افراد نظامی پیدا شده، درمان شده و به خانه فرستاده می‌شود و نیمهٔ خیر او، توسط راهبان بومی پیدا می‌شود. نیمهٔ شر ویکنت به خانه و قصر خود باز می‌گردد و تمام شرارت‌ها و تاریکی‌ها و بدی‌ها را بر زندگی مردم تحت تسلطش تحمیل می‌کند و هرجا که می‌‎رود، تباهی و نابودی را در همه جا گسترش می‌دهد و هرچیزی که سر راهش باشد را دو نیمه می‌کند. به زودی، نیمهٔ خیر او به زادگاهش بازگشته، و به نبرد با نیمهٔ شر خود می‌پردازد.

ویکنت دو نیم شده، اثری تمثیلی و بسیار کوتاه است در ستایشِ «اهمیت تعادل در زندگی»؛ که در آن به مبارزهٔ دو نیمهٔ خیر و شر انسان اشاره شده است. هدف ایتالو کالوینو از نوشتن این کتاب، نشان دادن این است که، هیچ چیزی در حالت مطلق خود، ارزشمند نیست. خوبی مطلق دل را می‌زند و بدی مطلق همه چیز را از بین می‌برد. در اصل این کتاب، از اهمیت تعادل صحبت می‌کند، از اهمیت وجود تاریکی، در عین روشنایی، از اهمیت وجود تضادها، خوب و بد، روز و شب. در نظر کالوینو، زندگی به صورت بد مطلق، همانقدر تخریب‌گرایانه، بیهوده و آزار دهنده است که زندگی به صورت خوب مطلق.

هم خوبی مطلق و هم بدی مطلق، هر دو اطرافیانمان را آزار می‌دهد. و آدمی، تنها در صورتی که، هر دو جنبه را یکسان در وجود خودش داشته باشد، قادر به داشتن یک زندگی سالم و سازنده است. خوبی و بدی هیچکدام در حالت مطلق خود، به درد آدمی نمی‌خورند، بلکه، هردوی این صفات با هم و در کنار هم، از انسان، یک موجود ارزشمند می‌سازند.

«ایتالو کالوینو» سبک نوشتاری خاص خود را دارد. بسیار ساده و حتی تا حدی بچه‌گانه و ساده‌لوحانه می‌نویسد. در دنیای داستان‌های کالوینو، غیرممکن‌ها ممکن می‌شوند، مردم روی درخت‌ها زندگی می‌کنند و نیمهٔ شر و خیر آدم، از همدیگر جدا می‌شوند. اما در پایان، این تکه نوشته‌های ساده‌لوحانه، خواننده را به درک بسیار عمیقی از خود، و دنیای پیرامونش سوق می‌دهند. به طوری که جهان پیرامون برای خواننده، و شخصیت‌های داستان، برای همیشه دستخوش تغییر می‌شوند.

بهترین ترجمهٔ این کتاب توسط آقای «شهدی» و از انتشارات چشمه منتشر شده است، که ترجمهٔ بی‌نقصی نیست و ایرادات و اشکالات زیادی دارد. اما از دیگر نسخه‌های ترجمه شدهٔ این کتاب بهتر است.

نگاهی بر زندگی ایتالو کالوینو، نویسندهٔ کتاب ویکنت دو نیم شده

«ایتالو کالوینو»، متولد ۱۵ اکتبر سال ۱۹۲۳، نویسنده، رمان‌نویس و داستان‌کوتاه نویس ایتالیایی بود. کالوینو یکی از بزرگترین نویسندگان قرن بیستم ایتالیا به‌شمار می‌رود. سبک ادبی خاص او را می‌توان سورئال یا پست مدرن دانست. داستان‌های کالوینو در قالب متن‌های ساده و به دور از پیچیدگی نوشته می‌شوند. پِلات کلی داستان‌هایش، شباهت زیادی به داستان‌های کودکان دارند و با حالتی کودکانه نوشته شده‌اند. اما در پس داستان‌های او، دغدغه‌های بسیار عمیق انسان قرن بیستم، مورد بررسی قرار می‌گیرند.

پدر و مادر کالوینو هردو گیاه‌شناس بودند، این تاثیر در بیشتر آثار وی مشهود است. او شناخت بسیار دقیق و خوبی از گیاهان و طبیعت دارد. در سال ۱۹۸۱ نشان افتخار فرانسه به او اعطا شد. چهار سال بعد از این واقعه، در سپتامبر ۱۹۸۵، ایتالو کالوینو در ۶۱ سالگی براثر خونریزی مغزی فوت کرد.

سه‌گانهٔ نیاکان ما: «بارون درخت‌نشین»، «ویکنت دو نیم شده»، «شوالیهٔ ناموجود» و «اگر شبی از شب‌های تابستان»، «شش یادداشت برای هزارهٔ بعدی»، «شاه گوش می‌کند»، «شهرهای نامرئی»، «کلکسیون شن»، «هرمیت در پاریس» و «شوخی‌های کیهانی» از معروف‌ترین آثار این نویسندهٔ ایتالیایی هستند.

قسمت‌هایی خواندنی از کتاب ویکنت دو نیم شده

«کاش می‌شد هر چیز کاملی را به این شکل دو نیم کرد. کاش هرکسی می‌توانست از این قالب تنگ و بیهوده‌اش بیرون بیاید. وقتی کامل بودم، همه چیز برایم طبیعی، درهم‌وبرهم و احمقانه بود، مثل هوا، گمان می‌کردم همه چیز را می‌بینم، ولی جز پوسته سطحی آن، چیزی را نمی‌دیدم. اگر روزی نیمی از خودت شدی، که امیدوارم این‌طور بشود، چون بچه هستی، چیزهایی را درک خواهی کرد که فراتر از هوشمندی مغزهای کامل است. تو نیمی از خودت و دنیا را از دست خواهی داد، ولی نیمهٔ دیگر هزاران بار ژرف‌نگرتر و ارزشمندتر خواهد شد. تو هم آرزو خواهی کرد همه چیز مثل خودت دو نیم و لت و پار باشد، چون زیبایی، خرد و عدالت فقط در چیزی وجود دارد که قطعه قطعه شده است…! »

«آه پاملا، مزیت دو نیم شدن این است که در هر فرد و هر شیء آدم در می‌یابد درد ناقص بودن در آن فرد یا آن شیء چگونه چیزی است. وقتی کامل بودم این را درک نمی‌کردم. از میان دردها و رنج‌هایی ک همه‌جا وجود داشت بی‌خیال می‌گذشتم بی‌آن‌که چیزی درک کنم یا در آن‌ها شریک شوم، دردها و رنج‌هایی که آدم کامل حتی تصورش را هم نمی‌تواند بکند. تنها من نیستم که دو نیم شده‌ام، پاملا، تو و بقیهٔ مردم هم در همین وضعیت قرار دارید. و حالا همبستگی‌ای در خودم احساس می‌کنم که وقتی کامل بودم به هیچ‌وجه درک نمی‌کردم. همبستگی‌ای که مرا با همهٔ معلولیت‌ها و نارسایی‌های دنیا پیوند می‌دهد. »