تصور کنید مرگی وجود نداشته‌باشد و پیری، افسانه‌ای باشد که از گذشتگان برای آیندگان برجای مانده‌است! میل به جاودانگی و جوانی، رویای همیشگی بشر بوده و هست.

فیزیک کوانتوم در سایه پیشگامانی چون اینشتین به بشر نشان داد که برداشت متعارف ما از جهان کاذب و دروغین است. هیچ دو انسانی وجود ندارند که از عالم کاملا یکسانی برخوردار باشند و هر برداشتی از جهان، دنیای خود را می‌سازد. زندگی انسان حد و مرزی را نمی‌شناسد، جسم شما در عمیق‌ترین سطح خود نامحدود و ذهن‌تان بی‌انتهاست. وقتی این واقعیت سازگار با تلقی کوانتومی را می‌پذیرید، پیر شدن هم معنای دیگری می‌یابد.

کوانتوم می‌گوید: بدن شما اعجازی بس شگرف است! بدن شما ارگانیسمی جاری است که از میلیون‌ها سال هوش قدرت گرفته‌است. به کمک این هوش می‌توانیم تغییراتی را که پیوسته در درون ما ایجاد می‌شود درک کنیم. پیر شدن نقابی برای از دست رفتن این هوش است.

فیزیک کوانتوم می‌گوید که جهان هستی هرگز از متحول ساختن خود دست برنمی‌دارد و هر لحظه در حال بازسازی خویش است. با چنین تفکری، پیر شدن بی‌معناست.

درباره فرایند پیر شدن کتاب‌های گوناگونی نوشته شده‌است. در همه آنها نوشته‌اند پیر شدن اتفاقی است که برای همه می‌افتد، اما این کتاب می‌گوید پیر شدن حادثه‌ای است که شرطی شدن‌های اجتماعی، فرمان آن را به جسم ما صادر می‌کنند. این دو، نگاه‌های متفاوتی هستند که نگاه نخست از ما یک قربانی محکوم به پیری می‌سازد و نگاه دوم می‌گوید پیر شدن موضوعی فراگرفتنی است؛ می‌توانیم یادگیری خود را تغییر دهیم، از نو بیاموزیم، آموزش فرمان‌دهنده پیر شدن را متوقف سازیم، باورهای جدید ایجاد کنیم و در جستجوی فرصت‌های مناسب باشیم.

حق با شماست! تصور اینکه پیر شدن نتیجه رفتارهای فراگرفته‌شده است، دشوار به نظر می‌رسد. اما اگر احساس پیری کنید و به خاطر عددی قراردادی که سن زمینی شماست از حرکت کردن و فعالیت‌هایی که ذهن‌تان، آن را مختص جوان‌ترها می‌پندارد بپرهیزید جسم‌تان آن‌قدر تحلیل می‌رود تا از بین برود! پیر شدن یک باور است. این باور را از خود دور کنید!