در دنیایی که بیش از هر زمان دیگری موفقیت، دستاورد و منافع شخصی را مورد توجه و تشویق قرار می‌دهند، کتاب جاده شخصیت از دیوید بروکس دیدگاه جدیدی در مورد معنای زندگی عرضه می‌کند. این اثر که با ترجمهٔ امید کریم‌پور و با کوشش نشر مهرگان‌خرد منتشر شده است، خوانندگان را به تفکر عمیق‌تر درباره شخصیت خود دعوت می‌نماید.

کتاب جاده شخصیت (The Road to Character) در ژانر خودیاری و اخلاق، اثری پرفروش از دیوید بروکس است که در سال ۲۰۱۵ منتشر شده و عنوان پرفروش‌ترین کتاب سال نیویورک تایمز را نیز به دست آورده و نامزد جایزه بهترین اثر غیرداستانی گودریدز بوده است.

این کتاب حدود ۴۱۶ صفحه دارد و در ایران با ترجمه امید کرم‌پور و توسط نشر مهرگان خرد در سال ۱۴۰۴ منتشر شده و طی مدت کوتاهی چندین بار تجدید چاپ شده است. بروکس در این اثر با بهره‌گیری از یک راهبرد روایی خاص، مسیر شکل‌گیری شخصیت را به‌جای نسخه‌های صفر و صدی، به‌صورت جاده‌ای به سوی شخصیت ترسیم می‌کند و با روایت زندگی شخصیت‌های واقعی و متنوع، از دل تجربه‌های آنان، مفاهیمی چون فروتنی، شناخت ضعف‌های درونی، مبارزه با نفس، بازسازی درونی و رسیدن به کرامت انسانی را توضیح می‌دهد.

درباره دیوید بروکس، نویسنده کتاب جاده شخصیت

دیوید بروکس مفسر سیاسی و فرهنگی و نویسندهٔ کانادایی است که در سال ۱۹۶۱ چشم به جهان گشود. او دانش‌آموختهٔ تاریخ از دانشگاه شیکاگو است و به‌عنوان ستون‌نویس روزنامه نیویورک تایمز فعالیت می‌کند. از بروکس چندین کتاب منتشر شده است و آثار او بیشتر موضوعاتی نظیر رفتار اجتماعی و پیچیدگی‌های زندگی مدرن را مورد بررسی قرار می‌دهد.

دیوید بروکس نویسنده و روزنامه‌نگار آمریکایی است که سابقه همکاری و ویراستاری در نشریاتی مانند وال‌استریت ژورنال و واشنگتن تایمز را دارد و در آثار مختلف خود، به نقد فرهنگ مدرن، مصرف‌گرایی، شهرت‌طلبی و شکاف‌های اخلاقی و طبقاتی جوامع امروز می‌پردازد. از دیگر آثار شناخته‌شده او می‌توان به کوه دوم و آن‌سوی ایگو تلاشی برای رسیدن به زندگی اخلاقی اشاره کرد.

درباره کتاب جاده شخصیت

در کتاب جاده شخصیت، بروکس این ادعا را مطرح می‌کند که جامعه امروز بیش از اندازه بر موفقیت‌های بیرونی مانند ثروت، شهرت و قدرت توجه و تاکید دارد. او به جای آن، از «فضایل وصیت‌نامه‌ای» نام می‌برد که نمایانگر دنیای اخلاقی و خصلت‌های شخصیتی محسوب می‌شوند این فضایل، محوری از مهربانی، شجاعت، راست‌گویی و فروتنی دارد.

بروکس از طیف وسیعی از شخصیت‌های تاریخی و باورهای فلسفی برای توضیح و توجیه بیانات خود بهره می‌برد. او در همین زمینه به زندگی افرادی مانند آگوستین قدیس و آبراهام لینکلن اشاره می‌کند که جلوداران مبارزه در راه توسعه شخصیت به‌حساب می‌آمدند و از طریق ذکر داستان‌های آن‌ها نشان می‌دهد که چگونه این افراد برجسته با کاستی‌های خود مواجه گشتند و سعی نمودند تا فضایل بیشتر و میق‌تری را در خود شکل دهند.

در جاده شخصیت بروکس فرهنگ مدرن را به دلیل گرایش و توجهی که نسبت به فردگرایی دارد مورد انتقاد قرار می‌دهد و اینگونه استدلال می‌نماید که این تمرکز منجر به درک سطحی از موفقیت می‌گردد و ممکن است سبب احساس پوچی گردد. او درعوض خواستار تغییر می‌شود و از ارزش‌های عمیق‌تر و تجربیات شخصیت‌ساز سخن می‌گوید و خوانندگان را ترغیب می‌نماید تا تعریف دوباره‌ای از زندگی معنادار عرضه نمایند.

جاده شخصیت به عنوان یک پیام هشدارآمیز و آگاهی‌بخش همیت فضایل درونی را در دنیایی که سرشار از مادی‌گرایی است گوشزد می‌نماید. دیوید بروکس مخاطبان خود را به چالش دعوت می‌کند تا اولویت‌های خود را دوباره مورد بازیابی قرار دهند و در کنار موفقیت‌های شخصی و مادی به دستاوردهای اخلاقی و شخصیتی نیز توجه کنند.

جملات کتاب جاده شخصیت

ما در ناآگاه‌بودن نسبت به ناآگاهی و جهالت خود، توانایی تقریبا بی‌حدومرزی داریم.

یک فرد فروتن و افتاده، تسکین‌بخش و دلپذیر جلوه می‌کند، درحالی‌که فرد خودبزرگ‌بین ضعیف و در عین‌حال نچسب است. فروتنی به‌مثابهٔ آزادی از احساس نیاز، به اثبات مدام به برتری خودتان است. اما خودپسندی یک عطش سیری‌ناپذیر و آزمندانه در یک فضای کوچک و محدود انباشته از توجه‌طلبی، رقابت بیهوده و برتری‌جویی بی‌پایان است. فروتنی محفظه‌ای است پر از احساسات دوست‌داستنی همچون تحسین، شفقت و حق‌شناسی.

من دریافته‌ام که قانون سکوت یکی از زیباترین پدیده‌های دنیاست. این قانون از انسان دربرابر وسوسه‌های دنیای فانی، به زبان‌آوردن  حرف‌های ناپخته و کنایه‌های نابه‌جا و مجادلات خشمگینانه، حفاظت می‌کند. فایده چنین پدیده‌ای برای انسان واقعا قابل‌توجه است.

شخصیت یک امر فطری نیست که خودبه‌خود در انسان‌ها ایجاد شود. باید خودتان آن را با صرف تلاش و ظرافت بسیار بسازید.

مانع اصلی بر سر راه رسیدن به سعادت، تمایل بی‌حدومرز به قرارگرفتن در مرکز توجه دیگران است.

احتمالا بیشتر ما خواهیم گفت که فضیلت‌های ستایش‌نامه‌ای مهم‌تر از فعالیت‌های رزومه‌ای هستند، اما اعتراف می‌کنم که من خود زمان بسیار زیادی از عمرم را صرف فکرکردن به دومی کرده‌ام تا اولی.

واقعا مهم نبود که ما چه انتظاری از زندگی داشتیم، بلکه مهم این بود که زندگی چه انتظاری از ما داشت. ما باید پرسش درباره معنای زندگی را فراموش می‌کردیم و درعوض خود را به‌عنوان افرادی می‌دیدیم که هر روز و هر ساعت توسط زندگی مورد پرسش قرار می‌گرفتند.